Yasemin Özcan Kaya, 2006
Thursday, April 13, 2006
Ölmüştüm ve Öldüğüme Kimseyi İnandıramıyordum / I was dead and no one would believe that I was dead / Özge Baykan
Nereye gitsem bana yaşayan muamelesi yapıyorlardı. Anlatamıyordum. Anlatıyordum da dinlemiyorlardı, daha doğrusu. Yine de tozları almaya, çöpü atmaya, bulaşıkları yıkamaya mahkumdum. Ölmeme rağmen tozlar alerjiye sebep oluyordu, bir de battaniyenin tüyleri böyle ağzıma ağzıma girdikçe hapşırasım geliyordu. Her yere saçılıyorlar, kıllarla birbirlerini çekip yerde yumak haline geliyorlar.
Ölmüştüm ama hala postacı bekliyordum alttan alta. Acaba bana kartpostal atan var mı? Mesela onu da hala bekleyebiliyordum. İnanılmaz bir şey. Ben de öldüğüme inanmayanlardan mıydım?
Kansersindir, son günlerin kalmıştır ve biliyorsundur bunu, üzülürsün, bir yandan da bir huzur çöker. Özgür hissedersin, nasılsa gidicisin. Öyle değildi benim yaşadığım. Ben ölmüşlüğüme rağmen ikinci bir ölüme kadar bu dünyaya mahkumdum. Ya da üçüncü. Ya da dördüncü. İşte, böyle kaç ölüm yaşayacaksam. İçimde çok büyük bir boşluk vardı. Hissizlik. Huzur diyeceğim neredeyse, ama öyle değil. Huzur değil.
Çünkü yukarıda saydığım ve daha milyonlarcasını da listesine ekleyebileceğim örneklerdeki gibi basit dünyevi işlerle uğraşmayı sürdürmem gerekiyordu. Ve o dünyevilik beni benden o kadar alıyordu ki, ölmüşlüğümün bir tadını bile çıkaramıyordum.
Özge Baykan, 2006
Wednesday, April 12, 2006
Friday, April 07, 2006
Subscribe to:
Posts (Atom)